De voorbereidingen zijn in volle gang.

Nu de kogel door de kerk is dat ik daadwerkelijk de Kilimanjaro ga beklimmen is er een waslijst van “things to do” op me afgekomen. De vliegtickets zijn geboekt en ook de beklimming zelf is via een organisatie in Nederland geboekt. Omdat de maanden januari en februari gunstig zijn met betrekking tot het regenseizoen in Tanzania heb ik besloten om in februari te gaan. Voor de trainingsactiviteiten is dit krap maar moet wel te doen zijn. Prioriteit nummer 1 is nu trainen trainen en nog eens trainen. Daarnaast veel lezen , internet afspeuren naar tips en de nodige spullen zien te vergaren. Via marktplaats heb ik een slaapzak op de kop weten te tikken die bestand is tegen temperaturen tot -35gr C. Dat moet toch genoeg zijn denk ik. Ik heb bergschoenen aangeschaft. Ook ben ik naar het inentingscentrum geweest waar ze me vol hebben gespoten met allerlei anti ziekten rommel. De opticien heeft me een bril aangemeten omdat de kans groot is dat mijn contactlenzen de droge en ijle lucht niet zullen doorstaan. Ook de eerste tegenslag is een feit. Ik werd gebeld door de organisatie waar ik de beklimming had geboekt met de vraag of ik ervaring heb met trekkingstochten? Antwoord: Nee. Of ik misschien eerder een berg heb beklommen? Antwoord: Nee. Of ik misschien dan eerder op grote hoogte ben geweest? Antwoord: Ja. Ik heb immers ooit op een barkruk gestaan. Beleefd doch gedecideerd hebben ze me vervolgens te kennen gegeven dat deze organisatie het risico niet met mij wil nemen om de Kilimanjaro op te gaan. Helaas, dan maar op zoek naar andere organisatie die het risico wel wil nemen. De vliegtickets zijn geboekt dus ik ga! Inmiddels heb ik ook aan de buitenwereld mijn plannen kenbaar gemaakt. Overwegend positieve reacties heb ik gekregen. Iemand vroeg mij of ik met mijn beklimming een goed doel steunde? Daar had ik nog niet over nagedacht. In het boek “Kilimanjaro van Henry Stedman” ( dit boek is dé handleiding voor de beklimming ) staat inderdaad beschreven dat veel klimmers een goed doel steunen, dus ik wil niet achterblijven. Via Jackie hoorde ik van het zoontje van haar vriendin waar de stichting Delano Noah voor is opgericht om hem financieel te helpen zijn ziekte te overwinnen. De keus is dus snel gemaakt. Later volgt meer over het doel van deze stichting. Ik hoop dat ik op mijn manier een bijdrage kan leveren. Jackie en Marga gaan me helpen deze actie succesvol te maken. Voor de komende periode staat het afwerken van mijn “to do list”op het programma. En natuurlijk trainen trainen en nog eens ............