MP and we are still alive

Terwijl we inmiddels in Puno zitten aan het Titicaca meer, kijken we alweer terug op een indrukwekkend avontuur op rond de Machu Picchu.
De eerste dag daarvan bestond eruit dat we om 4.00 vanuit Cusco vertrokken om in Ollytatambo de trein te nemen richting MP. Op kilometer 104 stopte de trein voor ons en onze gids Daniel, en begonnen we aan de tocht. In het eerste deel moesten we ongeveer 600 meter klimmen door het Andesgebergte. De vergezichten waren indrukwekkend en telkens weer anders. Volgens Luc (citaat) 'driemaal zo mooi als de mooiste dag op de Kilimanjaro'. Na het klimmen pakten we de Inca trail op op aan het eind van de dag aan de Sun Gate terecht te komen. Beneden doemde als beloning voor de inspanningen Machu Picchu op. De hele dag waren we slechts een ander mens tegengekomen; nu aan de Zonnepoort stonden we met pakweg z'n tienen te genieten. Een daarvan was een Amerikaans meisje dat jarig was. De hele groep zong happy Birthday. In het dorp beneden hadden we een hotel, waar we al om half negen in ons mandje lagen.
De tweede dag (weer om 4.00 uur op; life in Peru isn't easy for us) bestond eerst uit een klim vanuit Aguas Calientes naar Machu Picchu want door een aardverschuiving eerder die week was de weg naar boven ernstig beschadigd en reden er geen bussen in de vroege ochtend. Weer 400 meter zowat rechtomhoog klimmen. Daarna rondleiding door Daniel die daarna afscheid nam. Wij hebben daarna de steile WaynaPichu berg nog beklommen. Daarvandaan in het uitzicht op MP geweldig. Voor de WP beklimming wordt een beperkt aantal mensen toegelaten en dat is maar goed. Af en toe kijk je op een smal stukje Inca trappetjes zowat recht naar beneden de afgrond in. Mensen die omhoogklimmen vragen aan de mensen die al naar beneden komen ' how far is it from here? En krijgen als antwoord het aantal minuten plus een steevast 'but it's worth it'.
Genoeg tekst. Ik zal plaatjes toevoegen.